“Όχι άλλα θαλάσσια ζώα, μόνο καθαρά πλαστικά.”
Από τα βάθη της θάλασσας μέχρι την επιφάνεια, η μεταμόρφωση των ωκεανών μας τις τελευταίες δεκαετίες είναι ανησυχητική εξαιτίας της ρύπανσης από πλαστικά. Ένα αυξανόμενο πλαστικό νέφος, το οποίο εκτιμάται πλέον ότι ξεπερνά τα 170 τρισεκατομμύρια πλαστικά σωματίδια, πνίγει τους ωκεανούς του κόσμου μας. Πλαστικά μιας χρήσης έχουν επίσης βρεθεί σε παρθένα νερά σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του περάσματος του νησιού Verde στο Μπατάνγκας, που υποτίθεται ότι αποτελεί το επίκεντρο της παγκόσμιας θαλάσσιας βιοποικιλότητας.
Ο ελεύθερος δύτης Chuck Armoreda έχει βιώσει αυτή την αλλαγή από κοντά, καταδυόμενος σε νερά που κάποτε ήταν πλούσια σε θαλάσσια ζωή, αλλά τώρα κατακλύζονται όλο και περισσότερο από πλαστικά μιας χρήσης. Σε μια συνέντευξη, ο Chuck μοιράζεται τις παρατηρήσεις του από πρώτο χέρι, ρίχνοντας φως στην κρίση των πλαστικών που επηρεάζει τους ωκεανούς μας και υπογραμμίζοντας την επείγουσα ανάγκη για δράση για τη διατήρηση αυτών των ζωτικών οικοσυστημάτων.
“Οι ωκεανοί μας πριν, ήταν πιο καθαροί”, θυμάται ο Chuck, αναλογιζόμενος την έντονη αντίθεση μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος. “Οι ωκεανοί μας τώρα, πρώτον, η στάθμη της θάλασσας έχει αυξηθεί. Υπάρχουν ορισμένες περιοχές στο Μποχόλ που έχουν αρχίσει να βυθίζονται. Υπάρχουν επίσης πολλά μικροπλαστικά στους ωκεανούς τώρα: όλα τα είδη πλαστικών από αναψυκτικά, μπουκάλια νερού, καλαμάκια, πάνες και πολλά άλλα”.
Οι παρατηρήσεις του Τσακ αναδεικνύουν μια ανησυχητική πραγματικότητα: η πλαστική ρύπανση δεν είναι απλώς ένα θέαμα, αλλά μια διάχυτη απειλή για τη θαλάσσια ζωή και τα οικοσυστήματα. Σημειώνει τις καταστροφικές επιπτώσεις στα θαλάσσια ζώα, που συχνά εμφανίζονται σε σπαρακτικά βίντεο και ειδησεογραφικά ρεπορτάζ. “Αν παρακολουθήσετε τις ειδήσεις ή δείτε βίντεο στο TikTok για τους ωκεανούς, θα δείτε πολλά θαλάσσια ζώα να πεθαίνουν. Ορισμένα από αυτά έχουν πολλά πλαστικά μέσα στο σώμα τους, όπως οι θαλάσσιες χελώνες και άλλα θαλάσσια ζώα. Και επίσης στο φαγητό μας, υπάρχουν ειδήσεις που δείχνουν ότι υπάρχουν μικροπλαστικά στο φαγητό μας. Αυτό επηρεάζει τα ζώα και εμάς τους ανθρώπους επίσης”.
Η κλίμακα αυτής της κρίσης απαιτεί ισχυρές λύσεις. Ο Chuck υπογραμμίζει τη σημασία των συστημάτων επαναπλήρωσης για τη μείωση όχι μόνο των πλαστικών αποβλήτων αλλά και της ίδιας της παραγωγής πλαστικού. “Τα συστήματα επαναπλήρωσης μπορούν να συμβάλουν στη μείωση της ποσότητας πλαστικού που καταλήγει στους χώρους υγειονομικής ταφής και στους ωκεανούς. Η ζήτηση για πλαστικά μίας χρήσης θα μειωθεί επίσης σίγουρα”.
Επισημαίνει επίσης την ανάγκη αυστηρότερων κανονισμών για τα πλαστικά μιας χρήσης για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος. Σε μεγαλύτερη κλίμακα, ο Chuck πιστεύει ότι μια ισχυρή Παγκόσμια Συνθήκη για τα Πλαστικά μπορεί να θέσει τέλος στο πρόβλημα των πλαστικών. “Πρόκειται για μια παγκόσμια κρίση. Η Παγκόσμια Συνθήκη για τα Πλαστικά είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τη ρύπανση από τα πλαστικά. Ελπίζουμε ότι οι παγκόσμιοι ηγέτες μας θα υποστηρίξουν αυτή τη συνθήκη”.
Παρά τη δεινή κατάσταση, ο Chuck παραμένει αισιόδοξος για το μέλλον των ωκεανών μας. “Εξακολουθώ να ελπίζω. Αν αρχίσουμε να δρούμε τώρα, οι ωκεανοί μας θα γίνουν καλύτεροι, ιδίως για τις μελλοντικές γενιές. Αλλά αν δεν αναλάβουμε καμία δράση, τότε μπορούμε να περιμένουμε τα χειρότερα. Οι μελλοντικές γενιές δεν θα μπορέσουν να βιώσουν αυτό που ζήσαμε εμείς πριν. Στο μέλλον, οι ωκεανοί μπορεί να είναι νεκροί. Δεν θα υπάρχουν πλέον θαλάσσια ζώα, μόνο καθαρά πλαστικά. Και αυτό είναι λυπηρό για όλους μας, για την ανθρωπότητα”.
Τα λόγια του Τσακ είναι μια υπενθύμιση τόσο της ομορφιάς όσο και της ευθραυστότητας των ωκεανών μας. Καθώς αντιμετωπίζουμε την κρίση της πλαστικής ρύπανσης, οι ιδέες του υπογραμμίζουν την επείγουσα ανάγκη για δράση -σε τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο- ειδικά αυτόν τον Μήνα του Ωκεανού. Μόνο με την αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτιών της πλαστικής ρύπανσης, που είναι η αδυσώπητη παραγωγή πλαστικού από τις εταιρείες, και την εφαρμογή ισχυρών πολιτικών μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα διατηρήσουμε τους ωκεανούς μας για τις μελλοντικές γενιές.
Πηγή: greenpeace.org
